Koekjestrommel

28/4/2013 - Vroeger stond de wekker in een bord vol muntstukken. Toen hij afging en een klepeltje tussen twee metalen bellen ratelde en de muntjes op en neer deed dansen tegen het porselein wist je hoe laat het was. In onze digitale wereld wekt je telefoon je zacht en heb je de keuze tussen wel honderd wekdeuntjes. Van het geruis van golven tot een briesende leeuw. 

Goed, tijdig opstaan blijft moeilijk en het is een deugd die niet in mijn DNA gebeiteld staat. Na een bordje havermout en een koffie, zwaai ik mijn been over mijn fiets en  rij richting Laarne.

Een halfuur later zit ik in het wiel van Jean-Pierre, die met zijn granieten kuiten de kadans aangeeft bij de hazewinden (B-ploeg).  Slapend Vlaanderen , op die ene gekke, scheurende chauffeur na, laat rustig begaan. Een vlakke rit smaak ik wel en geen enkele Davitamonees die ook maar klaagt  over stijve benen. Ik denk dat de goodie-bag van Marc Coucke een perfecte melkzuurvernietiger is.

Via de Moervaart komen we in het Heidebos en als een man een boom ziet dan moet hij… plassen.

Er rijden steeds meer  vrouwen mee in onze groep en dat wordt dus een probleem. Ze zullen er rekening mee moeten houden dat er elke rit eens de andere kant opgekeken moet worden.

In de natuur heb je geen last van de verlokkingen van de stad maar in een straat die naar bakker geurt, kan ik het erg moeilijk krijgen.  Zo ook Dorien, die na het ruiken van gebakken kip plots tegen me zegt: ‘Ik heb wel goesting om een frietje te stekken!’. Volgt een gesprek over hoe gezond je frieten kan maken. Door ze dik te snijden (minder vetoppervlak) of door ze bestrooid met paprika en ingesmeerd met olijfolie gewoon in de oven te stoppen. Waar is toch die heerlijke tijd, toen we nog frieten mochten eten gebakken in ossewit? Pechdag voor Dorien, wiens zus later op de dag naar het Oost-Vlaams kampioenschap atletiek moet. Dieetkost dus ofwel achter de gordijnen smullen.

Bij aankomst in Laarne wordt  unisono beslist om het terras te doen. Dan begint een beleefdheidswedstrijd tussen Janet en Véronique over de ‘pot’.  Beide dames willen de verwarring over de drankprijzen uitleggen en dan volgt: “Allez Janet, zegt gij het maar!” “Neen, neen Véronique, doe maar!”, tot op een bepaald moment Willy zegt : “Ik meene dat viere, vijve en zevene waos!” Helderheid van geest , zelfs na een aanval op de laatste brug van de dag.

Als ik vraag hoe Jeanette nu eigenlijk geschreven wordt , komt snel het modernere Janet boven. Het is hem echter vooral om de uitspraak te doen. Niemand in Laarne krijgt het woord deftig geprononceerd. In Nederland zeggen ze ‘Sjenèt’ en in het Engels is het Janet (spreek uit als in Janet Jackson). Maar dat past dan weer niet bij André. Besloten wordt voortaan ‘Janet en Andrew’ te gebruiken.  Als ik zeg dat ik dat koningspaar al zie staan op een blikken koekjestrommel, word ik door Jeanette, Janet, Sjenèt onmiddellijk in de ban geslagen.

Spoorslags van de Wastobbe naar mijn wastobbe dus. Van de jachtluipaarden (A-ploeg) in de verste verte nog geen spoor. Die zullen nog rauw vlees aan het kauwen zijn.