maandag 29 april 2013


De scheure

14/4/2013 - ‘O jee, het regent’. En dat terwijl iedereen in de overtuiging was dat de zon als een ploert aan de hemel zou staan. Moed bijeen geraapt en op die fiets naar Laarne. De regen stopte en het wolkendek ging aarzelend open. De Wastobbe omzwermd door zwart-rode fietsers, veel vrouwen ook bij de welwillenden. Snel gekozen voor de B-groep  en gedacht dat het tijd wordt om misschien toch eens een andere naam te zoeken voor die ietwat denigrerende stempel. Iets in de trant van de ‘hazewinden’ voor de B en de ‘jachtluipaarden’ voor de A-groep. Kwestie van de snelheid toch subtiel aan te geven. Zo hoef ik aan mijn dochter niet te zeggen dat ik niet tot de absolute top van mijn club behoor.

Best gezellig wel dat ritje van vandaag met Jean-Pierre als levende GPS. Het voordeel is bovendien dat je hem niet moet opladen en dat je zelfs je bestemming niet hoeft in te voeren. Met hem gaat het allemaal vanzelf over Vlaamse wegen. Opvallend veel mestoverschot bij de boeren vanmorgen. Toen ondergetekende plots vroeg wie er zo stonk, antwoordde Noël dat hij de vorige avond ,lees nacht, Hoegaarden had gedronken.

Dit stelde hem aldus niet in staat om scherpe voorwerpen op de weg te ontwijken en zo tot twee keer toe dezelfde band plat te rijden. Toen bij de tweede keer bleek dat een scheur in de buitenband de oorzaak was, werd in groep nagedacht. ‘Pak nen ouwen binnenband en schuurt er een stuk af langs ne muur en legt da tons vanbinnen op die scheure!’, zei een anonieme Trapper. Handig natuurlijk want een schaar behoort nu eenmaal niet tot de standaarduitrusting van de wielertoerist.  Jeanette scharrelde in haar toebehoren en toverde een pleistertje naar boven: ‘Voilà, legt gij da der ne keer op, da zal wel houwen tot in Laarne!’. Zo gezegd, zo gedaan want aan het woord van Jeanette wordt niet getwijfeld. Zij vindt trouwens van zichzelf dat ze ‘nen vreëe sjampetter’ is. Waarvan akte!

Toch heeft ze ervoor gezorgd dat de eega van ondergetekende weer op de fiets zit. Na een jaar zonder ‘goeste’, gooit ze zich weer volop tegen de Vlaamse hellingen, weliswaar soms geduwd door Trappers met overschot. Want om in het leven gelukkig te zijn, moet je kunnen helpen en geven.

En ‘geven’ dat kunnen we. De eerste keer dat ondergetekende gaf, was op een onbekende helling. Katrien trok er alleen op uit, ik koos haar wiel. Boven zag ze me en zei: ‘Ah, ik dacht dat het mijn broer was, die mag mij niet inhalen!’ De familiebanden bij de Van Poecks zijn dus even sterk als de banden van Noël. Karin, die moe was van het zich tegen de hellingen te gooien, koos het hazenpad zodra ze het bordje Merelbeke geroken had. ‘Eu patatten zullen gereed zijn oas ge thuis komt, Frank’ was de commentaar van de Trappers.

Geen rit zonder scheur in een band of zonder scheur in het peloton. Ik ken geen namen van hellingen maar ergens op de Geraardsbergsesteenweg was het weer Katrien die van leer trok en ik moest het koord hard spannen om tot bij haar te raken. Grote verzameling bij Brouwerij Huyghe, waarvan de mooie gevel me steeds een goed gevoel geeft. Niet zozeer omwille van de roze olifanten, maar vooral omdat het einde van de rit in zicht is. Geen pintje in de Wastobbe deze keer en wel linea recta naar huis.

En voor wie het wil weten: ‘Ja, de patatten waren klaar!’

Geen opmerkingen:

Een reactie posten