De Pastobbe

8/9/2014 – Ik mis mijn eigen schaduw en zie alleen mijn wierspiegeling in de plassen waar ik doorrij. Inderdaad, het regent. Laarne is opvallend stil, is dit wel het kermisweekend? Bij Caritas in Melle doet mijn voorganger de bekende handzwaai om gevaar te annonceren. Ik rij echter recht in een diepe put. Steven, die achter me rijdt, zegt: ‘Hebbes!’ Geen scherpe randjes aan het putje en geen lek, goed zo.

Ondertussen ben ik nat en volgespat met modder, alle spatborden en ‘asssavers’ ten spijt. Kristof jaagt ons even over de Lange Munte, de gladde kasseitjes drukken het tempo. Volgen Zwalm, Roborst en Elst.

Geen regen meer en een zon die al vecht voor het bezit van de hemel. Eerste (h)euvel van de dag: de Berendries. De flyers gaan vooruit, de zwoegers volgen, de stervende zwanen sterven. Tempo jongens: op naar De Valkenberg. Eerst moeten we door de Kerkhofstraat, maar moet die eigenlijk niet ná de Valkenberg liggen? Net zoals zijn zus de week voordien meldt Joachim kettingpech: ‘Ja, ze ligt er af!’ Hij zal vanuit stilstand de klim doen.

In Sint-Goriks-Oudenhove de Hostellerie op, ook wel de Langendries genaamd. Langzaam stijgend, kronkelend Vlaams weggetje met soms een bestrating die het midden houdt tussen plaveien en klinkers. Of is dit een overblijfsel van de Via Romana?

Boven stelt Steven me gerust: ‘Vanaf nu in één rechte lijn bergaf naar huis!’ Het weer is nu in zomermodus en ik heb weer tijd om rond te kijken. Ik memoriseer de namen die ik lees: café De Blauwe Wolk in Zottegem,  café Rio in een onbekende bocht  en dan Duivenlokaal De Luchtklievers. Zouden ze hier al een winnaar op Barcelona gevierd hebben?

Nog een sprintje op de Scheldebrug en de rit zit erop. Vandaag verandert de Wastobbe in Pastobbe. Véronique loopt tussen de tafels heen en weer met kartonnen dozen en de nieuwe kledij wordt gepast, betast, besnuffeld en gekeurd.

De kerk slaat twaalf keer en ik fiets weg van Laarne, waar nog steeds absolute kermisstilte heerst.

Erfgoed

Controle!

1/6/2014 – De melk die ik drink op deze zondagmorgen vervalt op mijn verjaardag. Gelukkig geloof ik niet in toeval, pomp mijn banden op tot 8 en vertrek. Grijs in plaats van zonnig maar wie maalt daar nog om? Johnny neemt de hazewinden op sleeptouw en Demetrios verrast met ‘plat’ op vijftig meter van de Wastobbe. Het is alsof de duivel ermee speelt.

Van de tien jachtluipaarden die vanmorgen de moed hebben om te rijden, twee meisjes: Elke en ‘150 kroontjes-Katrien’. Geen sabotage van de vrouwenquota bij de Trappers. Fris voor de tijd van het jaar maar macho’s hebben nooit koud en wassen zich met ijs.

Ik rij naast Elke, van wie ik in de vorige ritten alleen het achterwiel heb gezien. De voorzitter is verkouden en heeft weinig olie in de lamp. Toch neemt hij de leiding en trapt richting Ladeuze en Wolvenberg met Dimitri aan zijn zij. Nederename lijkt wel dood als we er komen. Bakker dicht, broodautomaat bijna leeg. Alleen in een immobiliënkantoor schijnt een flauw TL-licht over de droomwoningen.

De Ladeuze ligt aan onze voeten en ik bekijk de helling met enig ontzag. Elke ziet de berg echter als een stout kind dat je met een paar kletsen weer in het gareel krijgt. ‘Ketting af’, roept Katrien maar de groep is al in het zwoegstadium en zegt: ‘ boven wachten!’ In nood kent men zijn vrienden.

Dan volgt de Wolvenberg. Erwin aarzelt, rijdt richting Volkegem en draait onmiddellijk terug. Een vriendelijk dame met hond zegt: ‘Ja, de Wolvenberg es noar ginter!’ Ik zeg: ‘Allez madam, we gaan ne keer naar de wolven gaan kijken’. Koel zegt ze: ‘Ja, moar kpeize nie da ge der vele goat zien’.

Ik profiteer van de afdaling vóór de klim en gooi me vol overgave tegen de berg, maar helaas werkt de zwaartekracht me sterk tegen. Op de kleinste versnelling kom ik puffend boven en verlang naar Laarne, desnoods naar ‘Schellebelle 1919’. Op een drafje naar de Tobbe met naast mij Eric, die gisteren drie kwarttriatlons  heeft gedaan. Ik kijk naar hem en zie een heremiet die de calorieën uit zijn geest haalt. ‘ t Zit allemaal in ’t koppeke’.

Als een adelaar die uren boven zijn prooi heeft gecirkeld, stort ik mij op de Tripel Hop. Met de nadruk op tripel.

Het zondagse genot wordt gekeeld door een schelle ringtone. Een niet nader genoemde Trapper neemt op en zegt: ‘Binnen tien minuutjes!’.

Allen op de fiets en linea recta naar huis.

Kwadratuur van de cirkel

Reebok in mosselstad

4/5/2014 – De lente kriebelt fris voor een vierde mei en knabbelt aan vingers en tenen. De Trappers warmen zich op aan de zonnekant van de Molenstraat en maken zich klaar voor een ietwat langere rit naar onze noorderburen. Nederland ligt maar 20km boven Gent, dat we doorkruisen langs Dampoort en Muide (‘Dampuurte en Moije’).
Gent ‘negeduust’ is waar mijn wiegje staat en bij de stadspoorten krijg ik de hartenklop en mijn Garmin geeft dat zowaar aan. Even later schiet de Garmin van Joris uit zijn houder en kaatst door het peloton. Er is tussen beide gebeurtenissen geen verband.

Via Evergem, Sleidinge, Kaprijke en Bassevelde smokkelen we onszelf via Boekhoute de Hollandse grens over en rijden Philippine binnen. Wie heeft hier nog nooit mosselen gegeten bij de familie Wiskerke? Helaas, in mei rijpt de mossel rustig op de bodem van het zilte Zeeuwse water. Banaan en mueslireep blijven ons enige soelaas.

Er wordt jachtig gereden door de luipaarden, zo jachtig dat in Sas van Gent een reetje dwars door onze groep een bosje inspringt. ‘k Peizdege dat nen ont woart, moar neent, ‘ t woas een reebokske’. Ik hoor de kritische lezer al zeggen dat dit niet kan, maar het is de algehele waarheid en niks dan de waarheid. Reeën in Sas van Gent!

We steken het Kanaal Gent-Terneuzen over en wel via de brug waar Willy ooit zijn trouwring verloor. Elke club kent zijn iconische momenten.

We keren nu terug richting huis langs achtereenvolgens Zelzate, Zaffelare en Zeveneken, een alliteratie die een beginnend dichter zelf niet kan bedenken.

De hazewinden zitten al op het terras van de Wastobbe en verwelkomen ons met het gegrinnik van zij die eerst zijn. Katrien trakteert met brandende soep op haar honderdste Stravakroontje.  

Janet ziet eruit als een Oekraïense betoger en probeert haar blauw oog onder een zonnebril te verbergen. Ze vertelt een verhaal dat niemand gelooft over een spade en grond omwoelen… Volgende keer de giek op je surfplank wat hoger zetten Janet!

Vermoeidheid kan bij fietsers onverwacht en hard toeslaan

 

Leap of Faith

27/4/2014 - Nog maar tien minuten van huis en een gsm’end meisje rijdt bijna op mij in. Ik roep en zij zegt  ‘oei’! Hadden we nog maar Lernout en Hauspie, dan konden we nu spraakgestuurd sms’en.

‘Tweeëntwintig man in den A vandaag’, zegt de voorzitter. ‘Pardon, twintig man en twee vrouwen’, corrigeert hij zichzelf. Katrien en Elke kunnen bovendien hard fietsen.

We rijden vandaag richting Zottegem alwaar zich enkele onaangename bodemverheffingen bevinden. Al in Baaigem krijgen we een stevig hellend kasseitje te verteren en daarna gaat het alleen in stijgende lijn. Als liefhebber van de laagvlakte weet ik dat Zwalm, Roborst en Sint-Goriks-Oudenhove alleen te genieten zijn bij valavond op een terras en met een kroes bier.

Erwetegem en Godveerdegem zijn namen die tot de verbeelding spreken, zeker omdat Kristof zegt dat we nu het verste en hoogste punt van de rit bereikt hebben. Er ontvouwt zich inderdaad een mooi vergezicht voor onze ogen en niks lijkt in de buurt hoger dan waar wij rijden.

Séba propt twee rozijnen uit zijn kartonnen doosje in zijn mond, geeft twee stevige pedaalslagen en schiet vooruit… onheil dus. Erwin komt naast me en zegt: ‘Zie je die kerk daar? Daar moeten we naartoe. ’t Is ver en steil’. Merci Kristof!  Ik zie een bord met Sint-Antelinks, waag nog snel een oog aan de kerk en besluit dan alleen nog naar mijn ketting te kijken tot boven. Als ik gefolterd word, hoef ik mijn beul niet te zien.

Freddy V komt naast me rijden en zegt: ‘k Zit nie goe jong, ‘k ga altijd te laat gaan slapen, maar ‘k ga der wel deurkomen op ’t vlakke’. Net dan krijgen we in Sint-Lievens-Houtem nog dat venijnig bocheltje Diepestraat genaamd.

Het einde is in zicht en Katrien probeert nog een kroontje te sprinten op de brug in Wetteren, Strava weet je wel.

Wie in de kroeg zijn tijd verslijt is versleten vóór zijn tijd, maar ik wil toch even op adem komen in de Tobbe. Ik neem een Fanta als aperitief en een aspergesoep als voorgerecht. Vanmiddag kijk ik naar Luik-Bastenaken-Luik. Weten jullie wat het verschil is tussen de Vlaamse en de echte Ardennen? In de echte Ardennen zijn de daken niet rood maar grijs. Zeg dat ik het gezegd heb!

Leap of Faith, Sofie Müller, Kasteeldreef Laarne

 

De Heer van Herzele

 

21/4/2014 - Een pittig ritje, eerst in zuidelijke richting naar Aalst en Ninove en dan weer omhoog via Sint-Lievens-Esse, Sint-Lievens-Houtem, Herzele en Oordegem naar Laarne. Maar liefst vier keer kruisen we vandaag de E40, waarop de zonnezoekers naar een Paasweekend aan zee tuffen. Pasen, het grote chocolade- en cholesterolfeest dat nu eigendom is van de supermarktketens.

De protagonisten van elke week hebben gisteren de ‘Van Peteghem’ gereden. De punch is er wat uit en als er al een slag wordt uitgedeeld, is daar weer die dekselse wind.

Over deksels gesproken. Die worden tegenwoordig met karrenvrachten gestolen. Malafide ijzersmelters proberen er hun voordeel mee te halen. Nog meer uitkijken dus op Vlaamse wegen. Ergens tussen Mere en Ede onze wekelijkse geblokkeerde spoorwegovergang. De verkiezingen zijn in aantocht en dan mag iedereen zien hoe goed de politiek aan de mobiliteit werkt.

Geen gebrek overigens aan reclame voor 25 mei. ‘Le nom d’un fou se trouve partout’ is het Franse gezegde en alle strekkingen hebben hun kopmannen en -vrouwen strategisch in stelling gebracht. Christoph d’Haese, burgemeester van Aalst, maakt lachend met twee vingers het vredesteken. Freya Van den Bossche steekt een vermanend vingertje in mijn richting. Carina Van Cauter houdt de kin vast tussen duim en wijsvinger en kijkt peinzend in de ruimte. Niemand met een pukkel of een rimpel. Die zijn aan het penseel van de airbrusher blijven hangen.
 

We rijden voorbij de burcht van Herzele, ooit in bezit van de Heer van Herzele. Hij ging als kruisvaarder in Palestina vechten voor het Christendom. Vier eeuwen later werd de burcht aan flarden geschoten door de Spanjaarden, eveneens katholieke zwaardvechters… Geloof, ik zal het nooit verstaan.

Tegen het einde van de rit, in Westrem denk ik, wordt er nog eens stevig doorgereden tot de groep breekt en één lange serpentine wordt. Daarna rustig weer naar huis en kijken naar de Amstel Gold Race op tv. 

Gewassen en klaar voor volgende week

Boomchirurgie

6/4/2014 - In en om Oudenaarde staat een leger van fietsliefhebbers schouder aan schouder om de hoogste hoogmis van het jaar te vieren: De Ronde! Vandaag alleen woorden als kracht, moed, doorzetting, opoffering en sterven. Behalve in de VIP-tenten natuurlijk, waarin het comfort elk jaar stijgt en de decadentie in de gulzige kelen stroomt.

Niets van dat alles bij de Trappers, die solidair met de renners hun wekelijkse tocht rijden. Een tochtje dat eerder kabbelt, geen één die er vaart achter zet. Tijd genoeg om te keuvelen over het verschil tussen een water- en een windmolen. Bij de ene moet het daarna naar boven, bij de andere naar beneden!

Pechritje wel, met één val en twee technische pitstops. Freddy V is zo onder de indruk van de amazones op een manege in de buurt van Vurste, dat hij de gracht in duikelt. Het levert hem alleen een bruine rechterkant op, de andere mankementen had hij voordien ook al. Martin toont tijdens het voorval zijn kwaliteiten als boomchirurg (zie filmpje).

Even verwarring ook in Oordegem bij de brug over de autosnelweg. Verboden erover te rijden en een man op een fiets die ons toeroept dat ‘de brug afgebroken is’. Kristof wil liever eerst een kijkje nemen. Blijkt dat het kleinood er nog ligt en met enig ‘boots-on-the-ground-werk’ toch over te steken is. Het brugdek is wel een Vlaams receptje van klinkers, kasseien en asfalt. Inderdaad tijd dus voor een oplapbeurt.

Na Massemen Ploatse weer een technische stop, wij rusten even uit op een bankje en proberen de energiepolitiek van Europa op te lossen. Dat het toch allemaal zo gemakkelijk niet is…

De kilometers zijn voorbij gevlogen en ik pedaleer richting huis zonder bezoek aan het verversingskraam. Ik wil snel voor de tv.

Het gekakel van Michel Wuyts en José De Cauwer wiegt mij zachtjes in slaap tot 80km voor de meet, dan een koffie en dan… kracht, moed, doorzetting, opoffering en sterven!

Redt-U-Zelven (1925)

30/3/2014 - Het zomeruur lokt vijf slechte verstaanders om halfnegen naar de Tobbe. Even de voorzitter gebeld, die als de gesmeerde bliksem ter plaatse komt om de schade op te meten. Een beslissing van de Duitse bezetter in 1914, namelijk prutsen met de klok, speelt mij anno 2014 nog parten. Het is als een obus die je na 100 jaar boven haalt en ontploft.

De voorzitter is in de haast zijn kluts vergeten en pas dicht bij het Donkmeer wordt zijn afwezigheid opgemerkt. Hij zal later op de route aanpikken!

Het land rond Aalst moet vandaag onze rijwielwoede ontgelden en met flinke tred gaat het door dorpen als Impe, Vlierzele, Oordegem, Affligem…

In Gijzegem zijn we zowaar getuige van een Tai-Chi-spektakel. Een grote groep dorpelingen maakt met het gezicht richting opkomende zon, trage, sierlijke bewegingen. Als het waar is dat de Pekinezen binnenkort de wereld zullen overheersen, zijn ze hier alvast voorbereid. Alleen nog een paar gelakte eenden aan het kippenkraam en Gijzegem wordt Gixinxiam.

De rit meandert sterk en ik heb moeite om na iedere bocht weer aan te pikken. En dan is er een nog nooit geziene 2km-lange hellende kasseistrook. Gedaver en gebots maken zich meester van mij en mijn fiets en ik wens dat ik nooit geboren was of tenminste vanmorgen het verstand had gehad in mijn sponde te blijven. Om het in het lokale dialect te zeggen, kom ik weer op het asfalt met ‘Twie ra oiren in e penneken gekloesjt’.

Ik ben blij als we de Dender oversteken in Fabrieksstad Aalst. Rechts de aluminium doos van Amylum (Tereos nu) en links de mooie gevel waarop staat: ‘Redt-U-Zelven’, het motto van de landbouwersoöperatieve die het gebouw in 1925 optrok. Dat is het Frank, redt-u-zelven, trekt euwe plan…

Eén lang feest terug naar Laarne wegens het overvloedig afdalen, sportactiviteit die ik koester als de liefdesvlam.

Ice cream, ice cream, we all scream for ice cream...