Van Filip naar Froome

21/07/2013 - Pas halfnegen maar het lijkt wel alsof de duivel de hel al heeft aangeblazen boven het landelijk woondorp Laarne. De feodale burcht ziet er trotser uit dan gewoonlijk, het is natuurlijk geen dag als een ander. België krijgt een nieuwe koning, de zevende Coburger op rij, en zijn naam is Filip. Jammer dat we nu Paola minder te zien zullen krijgen.  Wat was - en is - dat Italiaanse prinsesje toch popmooi.

De plechtstatigheden van vanmiddag zullen  iedereen voor  de hartverscheurende keuze plaatsen: Tour of troonswissel?

Momenteel maakt het nog niet uit. De luipaarden vertrekken richting Vlaamse Ardennen, dit ter onderstreping van de Vlaams-Waalse vriendschap op deze royale dag maar vooral om Eikenberg, Varent en Molenberg op te fietsen. Drie kasseistroken, in de volksmond ook wel kalseides genoemd.

Naast mij opnieuw mijn buurman Eric, die het blijkbaar leuk heeft gevonden en nog meer van de matrak wil, dit keer bij de luipaarden. Eerst een mooi intermezzo over de ribbelstroken langs de Schelde. Ik ontwaar kunst in die evenwijdige stroken: even absurd als Magritte, even strak als een patroon van Mondriaan. Schoonheid ligt in het oog van de kijker!

Na ongeveer 50km is het zover. Geen verstoppen meer in de groep, ieder voor zich. De Eikenberg biedt met zijn asfaltstroken links en rechts enig soelaas maar de zon begint toch flink te steken. Mijn zweet parelt niet langer, het gutst van onder mijn helm.

Een korte stop boven op de Kokerelleberg en even de tijd om van het koren te genieten dat meewalst met de wind. De Varent is bijna uitsluitend in asfalt, maar aan het einde volgen nog een paar dikke kasseien. Het gevoel dat nadat je de afwas hebt gedaan er nog iemand met drie glazen de keuken binnenwandelt.

Dan de Molenberg, nog geen 500m lang maar vol met handgekapte kasseien. Niet nauw aansluitend gelegd, de spleten ertussen herbergen met grote waarschijnlijkheid grote kolonies duizendpoten en oorbeesten.  Ik vertrek te groot en sterf een onfortuinlijke dood.

Op de top geeft Martin het signaal om terug richting Laarne te rijden. Hij moet immers nog zijn barbecuevlees afhalen.  Volgt het beproefde recept: met hoge snelheid door Oosterzele en zonder tempo te minderen via de Geraardbergsesteenweg naar brouwerij Huyghe. 

Nooit smaakt een pint zo lekker als bij dit heerlijke weer. Maar als het bier op is, dan komt het zinksel in ’t glas. Maar dat zinksel zit blijkbaar in mijn dijen als ik naar huis fiets.

Vanmiddag ga ik wat zappen: van Filip naar Froome!